Ræ

Bazı anlarda hayat ile ilgili bir şeylerin farkına vardığını sanırsın…Bu fikir , senin yaşam biçimini tamamen değiştirmez , sana yeni bir şey katmaz , seni bugüne kadar olduğundan farklı bir insan da yapmaz ; ama yine de öyle olduğunu sanırsın…İşte bu aslında , umarsız , dünü önemsemeyen insan için, onun yaşamını kolaylaştıran ve gün geçtikçe meleke haline getirdiği doğal bir davranışa dönüşüyor…Bu tarz bir kişinin kendini ispatlaması içten gelen bir zorunluluk olmadığı için , sandığı şeyi içselleştirmesi de son derece olağan oluyor ve gocunmuyor…
İnsanların bugüne kadar kendilerine dert edinme kabiliyetinin en başarılı örneklerinden birisi de 'yetinme' konusu…Bulundukları konumdan bir ötesini , gerçekten objektif bir gözle ayırt edip göremediklerinden , kendilerine sunulan ile istedikleri arasındaki noktada sürekli bir iç gerilim yaşıyorlar…Zaten insanın doğası gereği , bir işi başarabildiğine inanması çok zor…Sahip olduğu ile aslında gerçekten isteyip istemediğine bile karar veremediği aradığı, beklediği şeyin ne olduğunu anlayamaması bundan ileri geliyor…Bu tıpkı sağ elinle sol kulak memeni tutmaya çalışmak gibi bir şey…
İnsanların bu tavrı beni korkutmuyor aksine onları düşünmemi sağlıyor…Neden bu yetinme konusunda kafalarında oluşturdukları o uçurumdan düşmediklerini merak ediyorum… Evet bazen böyle düşünerek gerek kendime gerekse insanlığa haksızlık ettiğimi düşünüyorum…Sanki bu durumdan kurtulmamaları gerektiğini düşünürmüşüm gibi…Aslında beni tam tersi yönde düşünmeye iten şey : onları o şekilde gördükçe benim de kendimce bir şeylerin farkına varmam...
Biraz olsun değişmenin , insanın zararına olacağını düşünmüyorum…Zaten gün geçtikçe bunu kabullenir bir hale bürünüyorsun…Her bir insanın nevi şahsına münhasır olduğunu,düşüncelerinin seninle aynı olmadığını ve kendinin de çevreden bağımsız , tekil olarak farklı olduğunu anlıyorsun…Bunu düşünüp , kendinle konuşunca , neyin ne olduğunu daha iyi görebiliyorsun…Rahat olmak en önemlisi…

Rahat olmaya çalışmak rahatlık değil…Bu kelimenin doğasına aykırı…Bunu herkesin tam anlamıyla başarabildiğini sanmıyorum…Başardığımızı sandığımız şeylerden birisi de 'yetinmek'…
İnsan olarak hep biraz daha fazlasını ,elimizdekinden biraz daha çoğunu istiyoruz…'Ne istediğimizi bilmesek bile , ne elde edebileceğimizi görmeyi istiyoruz belki de'…Bunu beğensek de beğenmesek de yapıyoruz…Yapılan işe burun kıvırıyoruz ; bizimle alakası olmayan bir işi kendimizin çok daha iyi bildiğini sanıyoruz…Bir film otoritesi gibi ,her izlediğimiz şeyde oyunculukların daha iyi olmasını bekliyoruz…Dünyanın en seçici damağı bize aitmiş gibi, diğer damak zevklerini eleştiriyoruz…Bir şey satın alırken , biz hep daha az para vermek ; satıcı ise hep daha fazla para kazanmak istiyor…Kendimizde olanı değil ,başkasında olanı istiyoruz…Hep daha çok bilmeyi,öğrenmeyi ve biraz daha çok para kazanmayı istiyoruz…Aslında kendimizi değil , olmayı hayal ettiğimiz kendimizi istiyoruz…Yetinmiyoruz…Yanılıyoruz…
Biraz daha fazla derken ,çoktan azaldığını göremiyor birçok insan…Arayı tutturmak çok önemli…Durup düşününce bunların farkına varmak hemen mümkün olmayabiliyor…Bir şeylerin farkına varıyorum düşüncesi bile yeterli bunu anlamak için…Ondan sonrası kolay ve rahat…
Hayatın 1,5 litre olarak yaşanması gerektiğini düşünüyorum çoğu zaman…Ne hemen her şeyi çok değilken tüketip bitirmeli ne de haddinden fazlasını istemeli…Ne kendine limit koyduğun bir yaşam doğru ; ne de doz aşımı…Yani iki arada bir derede değil , tam dengede…
Bu tür düşünceleri hayata geçirmekten çok onu özümsemek daha kolay…Bu kötü bir şey değil aksine motive edici bir şey… Çünkü bu bizzat düşünmenin tatlılığı…Bir şeyin farkına varmak , düşünmek ve sanmak…