Acedia

Banane dedim…İçten içe yozlaşan dünyanın içinde , kendimi biraz olsun 'alıkoymak' çok göze batmaz diye düşündüm…Sahi öyleydi…Hep öyleydi zaten…Çok hızlı olduğu söylenen dünyada , sadece beynimin hızlı çalıştığını bilmek beni bir bakıma rahatlatıyordu…Aslında bu, tam tersi bir etkiyle hareketlerime yansıyordu…İki adım aralıklarla atmadığım her adımda , bendeki aceleciliğe sahip olmayan birtakım insanları aklıma getiriyorum…Çoğu zaman bütün eforumu buna harcadığımı söyleyebilirim…Bir adım fazladan atmamak , beni yavaşlatacak ve düşüncelerime yön vermekte işe yarayacaktı…Beynimi çalıştıracak ve beni amacıma ulaştırmadan önceki düşüncemle buluşturacaktı…Erinmeliyim…Hem de hiç olmadığı kadar…
Bütün bunları üç gün önceden düşünmekle , üç gün sonra bunu yürürlüğe koymak arasında pek bir fark yok…Geçen zaman zaten seni yormakta yeterli…Bütün mesele seni buna iten sebebin kendisiyle yüzleşmek…Korkarım ki , bunu ben çok yaptım ve sonucu kendi lehime çevirip bunu içselleştirince biraz daha rahatladım…Bu aynı , söyleyeceğin bir şeyi unutup , beyninin tembelliğine kızmanın ardından , istesen de sonuca ulaşamayacağını anlayıp ,'tümden koyvermenin verdiği mutluluk hissi'ne benzer…Kimileriniz buna karşı çıkacaktır…Aslında hiç üşenmeyip , çabaladığı şeyin ardından çok koştuğunu iddia edecektir…Bunun su götürmez yegane sonucunun , kendilerini hırpalamanın onları bir yere getirmediği gerçeği olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim…İnsanlar , kendi içsel çırpınışlarını gizlemektense bunu diğer insanlara göstermeye heveslidir…Bu 'yanıltıcıdır'…Aslında bir kelebek kadar zarif uçabilecekken , bile bile kanatlarına ağır yükler takarlar…Söyleceğini unutursun ama bu noktada kendine kızmak nafiledir…Övündüğün şeyi suçlamak mümkün olmayan bir şeydir ve birden bire yabancılaştığın aklına mağlup olman gerekir…En küçük zaferler böyle kazanılır…Akıntıya karşı kürek çekmeyi bırakıp alabora olsan bile boğulmazsın…Rüyanda gerçekten ölmediğin gibi…Sonra aklına gelir zaten ne söyleyeceğin…

Neysen “o”sundur aslında…Ne olmak istediğin ; ne olmaya çalışmadığındır…Kendini biraz olsun tanırsın zaten…Sonra biraz sırıtırsın , sana ne olduğunu söylemeye çalıştıklarında…Somurttuğun zamanlarda ise kendinle ilgili kabul edemediğin şeyler vardır…Bunu düzeltmek için çok çabalamana gerek yoktur…Cevap içinde gizlidir…Bu , fazla uzağa gitmiş olamaz , aynı oda içinde nereye kaybolabilir ki dediğin şeyleri ,daha önceden bulunduğun yerleri sırayla gezerek sonunda bulmak gibidir…Gülümsemek kızmak kadar kolaydır…Bunu başardığında zaten kendine kahkahalarla gülersin ve kendinle alay edersin…
Aradığın numaraya o anda ulaşılamaz…”Lütfen” deyip sanki yüreklendirilmeye ihtiyacın varmış gibi daha sonra tekrar denersin…Aslında bilirsin , bir saniye önce aradığın numaranın saniyeler içinde tekrar ulaşılabilir olmayacağını…Sonra beklemediğin anda ulaşılan 'sen' olursun…Daha sonra tekrar 'denememeyi' zamanla öğrenirsin…Bu küçük ama mutluluk veren bir şeydir…
Sonra bir de kolunu kaldıracak hali olmayan ama bunu söylemekten de geri kalmayan insanları düşünürsün…Yapmak istediklerini illaki geçerli bir nedene dayandırmanın zorunluluğunu, yapmacık bir şekilde sergilemelerini izlersin…Paha biçilemez(!) oyunculukların sahnelendiği bu yerde onları yalandan alkışlamaya bile üşenirsin…
Tüm bu tabloyu boş gözlerle izlemek ve buna anlam yüklemek zordur…Kendini bıraktığın anda ise her şey daha kolay gelmeye başlar…Bir süre sonra , hareketlerin yavaşlar ve göze batmaz…Aceleci olmazsın ve kendini alıkoyarsın…Sorgulamadan, istediğini düşünür ve yaşarsın en 'gizli' kendinle…Uyumadan önce...Sanane dersin…