Italic Eyeball

Hemen yazmalıyım dedim , uzun zamandır yazacağım diye düşündüğüm şeyi...Ve elime aldım kalemi, aslında sanaldan ibaret olmayan...

Şu insanın kafası biraz iyiyken , değinmek istediği aslında sadece o ana dair özel şeyler...Bir sarhoşun güncesi değil tabii ki burası ama , "değinmek istedikleri itibariyle çok da umursanmayıp köşeye atılacak türden değildir herhalde söyledikleri" diye bir an düşünmüş olabilirsiniz bu kişinin...

Evet daha önce de demiştim , saçmalama boyutunda olmadığım zaman bilin ki zaten bu satırları sanal kaleme almıyorumdur...O açıdan sorun yok gibi görünüyor... Biraz zırvalamanın bana faydası ; size de zararı yoktur diye düşünüyorum ve "belge1"in devamını sizlere sunuyorum...

Bir kere "belge1" ne demek! Yani biz ısrar etmiyorduk ki bunun isminin böyle olmasını ama mikrosoft vörd sağolsun böyle isim vererek bizim zihin bulanıklığımızı bi nebze azaltmış, görüş alanımızı genişletmiş sağolsun diyorum...

İnsan sahiden neden sadece, kafası mantıklı düşünme sınırları içinde değilken en saf duygularını dışarı vurabiliyor ? Bunu hep merak etmişimdir , şuan en doğru zaman bunu anlatmam([an]latabilmem)için...Anın içinde bulunduğum için , kaçınılmaz olan "anın psikolojisi" ile bunları söylemem çok da zor olmayacak...

Sarhoş olduğunda insan bir rüyada gibi olmuyor da nedir ? Başka bir açıklamasını bilmiyorum...Uyanıkken rüya gördüren veya tam olarak öyle olmasa bile “pseudo-rüya” tabirine uyan bir durum bu şuandaki...En saf , en içe atılan , en saklanamayan(AMA gerçekte saklanan) duyguların yer aldığı , en gerçekçi an bu an...Hangi mevkide olursanız olun , hangi birikimler ve başarılara sahip olursanız olun , diğer bu güruha üye olanlarla 'eşitlendiğiniz' ve keyiften 'hiçbir şeyi umursamadığınız' yegane yer burası...Gelinen noktanın başlangıç noktasına kıyasla tabiri caizse “siklenmediği” ortam burası...Gocunacak bir şey yok..."Lanet olsun" dediğiniz veya "mutlu bir kahretme" duygusu içinde zevkini çıkardığınız garip bir duygu işte...


Şuan yapmaya çalıştığım , kanayan bir yaranın kanamasını artırmak değil...Acısını sadece kendinizin hissettiği aslında -acıdan bile sayılmaz ya – o iltihabı akıtmak ve hisleri on parmağın el verdiğince klavye yardımıyla buraya dökmek..."Yazamamak" , "ifade edememek" asıl kanayan yaradır; ama benimkisi kesinlikle bu değil ve geride kalan beyaz boşluğu gördüğüm sürece bu iltihabı akıtacağım...

En doğal olabildiğimiz an neden bu an ki ? En çok güldüğümüz , en çok ağlamayı unuttuğumuz ? En içindeki sakladığımızı sanki herkesin bildiği bir gerçek gibi ortaya dökmeye üşenmediğimiz ? Ardından yalanlamayı bir görev olarak belleyeceğimizi bile bile , bu eylemi gerçekleştirirken neden bu kadar "bilinçsiziz"? Zaten açıklamasını da mantıklıyken verebileceğimizi sanmıyorum ki o yüzden şuan burada bu satırları okuyorsunuz emin olun...

Belki genel kanı , benim size bir şeyleri itiraf etmem gerektiği ve “şu kişiyi seviyorum ulan!” deme gerekliliğim olarak algılanabilir ama...Durum böyle değil sizi üzerim ki...Ne kadar da "mantıklı" konuşuyorum değil mi "deli saçması" olması beklenirken ? Çünkü sarhoş bir insandan daha fazlası beklenmemesi gerekir ; söylediklerinin anlamsız(!)olması gerekir...Size sadece şunu itiraf edeyim :insanlar duygularını kelimelerle anlatamaz...Bir kere sözel bir durum değil bu...Ben ise düşüncelerimi altyazı gibi geçerek haberlerde çıkacakmışçasına anlatıyorum...İster inanın ister inanmayın...

Bu garip duyguyu , bu garip yazıyla anlatmak istedim...Zaten şuana kadar bir şey okumadığınızı iddia edebilirim...Kabullenebilmeniz için yargılarımın tutarlı olması gerekirdi ama bir şey vaad etmiyorum bununla ilgili...O açıdan sorun yok...Bu kadar da açıksözlü olduktan sonra yapacak fazla bir şeyim kalmıyor...Evet fena olmaz biraz kafa olmak...Sorun da değil ne bilim...Hadi bitsin yazı...Cidden bundan daha iyi olduğum zaman daha güzel şeyler yazacağım...Şimdilik görüşürüz...

İyi demişken son bi' kaç laf edeyim de asıl kapanışı yapayım...Cidden iyi oluyor insan , sahte ve saçma sapan dünyasından uzaklaşıyor demek ki böyle olunca...O açıdan Dionysos sana sesleniyorum kardeşim : İyi ki varsın...