Lichen

Ben onları kızdırmadan nasıl bu kadar kızgın olduklarını anlamadığım bir milyondan fazla taşın üstünde yalın ayak ilerlerken güneşin beni yakması umursamayacağım türden bir sataşmaydı…Belki de beynimin altına geçen cehennemden çok en çok ayaklarımda hissediyordum gerçek acıyı…İlerlemek, yol kat etmek demekti , aceleci olmanın tek faydasının görülebileceği bir yolda ilerlemek ise ne yazık ki istisnai bir deneyim …Aklıma getirmediğim şey ise olduğum yerde durduğum zaman erimekten çok orada sakince kalabileceğimdi…Daha fazla yanmak her şeyi çözer miydi bilinmez…Her neyse daha sakin olması beklenen yere çok bir şey kalmamıştı…Ses ve ışık hiç bu kadar bedenimi delmemişti sanki…
Sesi gittikçe azalan , şiddeti , kızgın taşların komşusu kuma geçmiş cansız dalgaların olduğu yerde , ‘sakinlik demek ki en büyük dehşetle eşdeğermiş ’ dedim kendime…Acele etmeyi bırakıp binlerce dalganın ötesine geçme fikri ise ayrı bir dehşetti benim için…Düşüncelere dalmaktansa gözümü daha yakına çevirdim...Sığ denizin içinde tanıdık yosunları gördüğüm yere adımımı attım…Bunlar dünyanın sonuna kadar aynı yerde kalmayı becerebilen ender şeyler…Kaosun ortasında , hiçbir tarafa meyletmeyen , sonsuzun sonlanmasını beklermiş gibi tamamen vurdumduymaz değil ama biraz öyle olan şeyler…İkinci bir adımımı atmak onları kıskandırmazdı, bu kadar kalender kalabilmek benim hiçbir zaman başarabileceğim bir şey değildi sanırım…Dizlerim ıslandı…
Davetsiz misafir olduğum dalgalara doğru ilerledikçe her zamanki gibi ilginç buldum bu durumu…Rüyanda , merdivenlerden çıkıyormuş hissine kapılırsın ve aslında hiçbir yere çıkmayıp aynı yerde olduğunu veya daha aşağıda olduğunu anlarsın ya işte öyle…Rüyanın devam etmemesi gibi , canımı sıkan başka şeyler de geldi aklıma,vücudum battıkça...

Dalgaların seni birden alıp bambaşka bir yere atacağı fikrini örtbas etmeye çalışarak sürdürülen şeye ‘yaşam ’ adını verenler , bu koca denizde canımın sıkılması için bir hayli yeterli…Sıcaktan bile daha beter bu…Belki biraz beklesem , günlerce, böyle bir şey mümkün olurdu dedim kendime…Olurdu da…Büyük bir dalga gelir beni alır , ilkin nerede olduğumu unutturacak kadar uzağa atardı beni…Olurdu…Sinirlendim…Bunu anlatamazdım da kimseye…Suyun üstüne yazsam , belki birileri gelir okur diye içimdeki en büyük nefreti  ,avcumdaki bir iki damla tuzlu suyu tekrar büyük denize ulaştıracak olan yumruğuma emanet ettim…İkinci bir yumruk anlamsız kalırdı bu ilkinin yanında…
Gereksiz , dikkat çekmeyen bir ahmak gibi boğulup gideyim derken suyun üstünde durmayı öğrettikleri zavallı ve yetenekli(!) biri olduğum aklıma geldi…Kaldı ki suya yazı yazıp koca denizi nakavt edecek kadar güçlüydüm(!)…Böyle yapmamı mı istemişlerdi?
İşte bu denizlerde , senin boğulup gitmeni istemezler…Bir zaman sonra şüpheye düşmemen için de elinden geleni yaparlardı…Böyle düşündüm…Herkes tarafından görülüyorken umursanmamak , suyun üstünde durmayı başarmak kadar iğrenç…
Bunları bu kadar çok kafaya takabileceğimi düşünmemiştim…Boş verip tuzlu su genzimi yaksın , öldürsün diye en hazırlıksız şekilde önce biraz yükseldim ve sonra en görkemli şekilde battım…Su, vücudumu hiç bu kadar delmemişti daha önce sanki…Bütün düşündüklerimi tekrar düşündüm sonra…
Tekrar su yüzüne çıktığımda , battığımdan daha mı heybetli devam edecektim yaşamıma ?
Biraz daha burada kalıp genzimi yok edene kadar su yutmayı , burnumun hava yerine tuzlu suyla dolup taşmasını istedim…Sahiden olmasını istediğim şeyleri ancak böyle çırılçıplak ve hayasız bir tutumla gerçekleştirebilirdim… Saçmalayarak…
Suyun yüzüne çıktığımda cansız dalgaların olduğu yere yakındım…Biraz uzakta ayrı yerlerde iki çocuk gözlerini dikmiş bana bakıyordu…Yanımdaki deniz topunu onlardan birine atmamı bekliyorlardı… Topu hiçbirine atmamayı tercih ettim , suyun üstünde iğne benzeri küçük bir tahta parçası bulup topu patlattım…Hiçbir şey olmamış gibi karaya doğru ilerledim…İki çocuk da asık suratlarıyla yanıma doğru yüzüp sudan çıkana kadar küçük elleriyle bana atabildikleri en güçlü yumruklarını atıyorlardı…Yorulacaklarını bildiğimden hızlı hareket etmedim…Artık eskisi gibi olmayan taşların üstünden yürürken düşündüm : 'Tanrım , insanlar ne kadar çok kızgın bana'…