Maze

Ve evet yürümeye başla çocuk…
Önceleri bir zigot olarak başladığın bu yolun başında hiçbir şey bilmiyordun…Bu deryanın ne denli büyük olduğunu tahmin bile edemiyordun…
İnsan öznesi , hiç bilmediği bir şekilde bir yolun başına konuluyor ve sınırlı ömrün burada başlıyor…Doğdun bile…'Hayat' diye bir şeyle tanışıyorsun…Hayat da seni ilk iş olarak hemen iki yanında duran 'duvarlarla' tanıştırıyor…Yolun her iki tarafında uzun uzun duvarlar , gözünde büyüyor… İlk önce bu duvarların ardında ne olduğunu merak ediyorsun…Harekete geçip o kısacık boyunla o duvarı yıkmaya çalışıyorsun…Olmuyor…Küçücük ellerinle yumruklamaya başlıyorsun…Olmuyor…Onu geçemiyorsun ve son çare olarak soruyorsun seni onlarla tanıştırana : "onun arkasında ne var?" Sen bu soruyu sorup yanıtını alana kadar boyun uzamış oluyor…Ve o duvarın arkasında ne olduğunu görüyorsun kendi kendine… Aynen bir zamanlar merak edip de ulaşamadığın mutfak dolabının üst rafının içindekine ulaştığındaki gibi…Biraz hayal kırıklığı içinde kalıyorsun…Daha yeni başladığını anlıyorsun her şeye…
Hayat denilen şey akıl vermek(!) istiyor bu noktada sana…Kulağına şu cümleyi fısıldıyor : “Ben kolay değilim ve bana hiçbir zaman ulaşamayacaksın” Ne kadar soru sorarsan sor…
Mutfağın zeminine indiğinde tekrar , az önce yaptığını yadırgayarak bir takım düşüncelere kapılıyorsun…Hayat bana istediğimi vermedi diye düşünüyorsun haklı olarak…
Burada insanlık yardımına yetişiyor(!)…Yıllar önce o duvarın arkasını görmüş olan birileri sana rota denilen şeyden bahsediyor…"Rotasız gemi diyor ; gitmez ki! sallanır durur açık okyanusta…Sarsılır sürekli…" Ve artık bir rotaya sahipsin…Bunu bir başarı olarak kabul edemiyorsun…Daha çok bir beklenti oluşturuyor bu durum…

İnsanın ; saatlerin , yılların , vücudunun hücrelerinin bir geri vitesi olmadığı için , en yavaş hızla gitsen bile bir şekilde ilerliyorsun…Artık durmanın olmadığını anladığında o iki duvar arasında karşına bir kapı çıkıyor…
Merakından değil ama kendini durduramadığından açıyorsun o kapıyı ve yine duvarlar çıkıyor karşına…Geldiğin yoldan tek farkı buranın biraz daha dolambaçlı olması…

Birileri sana bu yolların yine bir şekilde başka bir kapıyla sonlanacağını söylüyor…Bunu ,aslına bakarsan kendin de tahmin edebiliyorsun kanıksadığından dolayı…Ama başkaları söyleyince sanki daha bir anlam kazanıyor…Bilen birilerine sorup , cevabını aldığın yol tarifi gibi rahatlıyorsun bu şekilde…Yeri geliyor biraz ilerde tekrar soruyorsun nereye gideceğini…
Duvarların arasında ilerleyip , yeni bir kapı bulup onu açıp devam ediyorsun...Kimisi buna kader diyor,kimisi de bunu kendisinin yaptığını-onu kendisinin çizdiğini- varsayıyor…

Bu süre içinde birilerinin seninle oynadığı konusunda işkilleniyorsun…Ama hayır diyorsun,ben oynamıyorum , insanlar oynuyor…Fakat bir bakmışsın sen de o sahaya çıkmış top koşturuyorsun fütursuzca…
Sahada insanları görüyorsun , binlerce insan…Kimisi kapıları hızlıca açıp , binlerce gol atıp hayatı yendiğini sanıyor…Kimisi de kendi kalesini koruyor delicesine ; hayatın onu yenmemesi için…Bu çok garip maçın bitiş düdüğü yok gibi hissediyorsun içten içe…
Yıllar geçiyor , onbinlerce doksan dakika bitiyor…Duvarlar geçiliyor,kapılar açılıp kapanıyor…Yüzlerce insan tanıyorsun , binlerce yüz…Herkes seninle birlikte yol alıyor…Tanımlayamıyorsun hiçbir zaman kendini…Soru sormaktan bıkıyorsun…Senden daha çok bıkanlar bu keşmekeşi terk edip , vazgeçtiğini ilan ediyor…Bayrağı çekiyor ve kapıları onun yerine başkaları açsın diye oyunu bırakıyor…

Ve biraz daha yürüyorsun ihtiyar…
Herkes toplanıyor artık , sanki oyun bittiğinde eve çağrılış anın gibi…Kimisi acayip yorulmuş geliyor yanına , kimisi hiç terlemeden…
Ve son bir kapı açılıyor…Artık 'duvar' yok önünde ; ardında ise hiçbir zaman geri dönemeyeceğini bildiğin kitli bir 'kapı' var…